حاکمیت ایران بر جزایر تنب و ابوموسی بر روابط سیاسی اقتصادی ایران و امارات متحده عربی

با وجود اینکه سواحل عربستان سعودی در کنار دریای سرخ طویل تر از سواحل آن کشور در کنار خلیج فارس است . با این حال این کشور جزو کشورهای خلیج فارس محسوب می شود . عمان نیز خازج از منطقه خلیج فارس است . اما تنها به خاطر بخش برونگان بسیار کوچک واقع در سواحل جنوبی تنگه هرمز جزو کشورهای منطقه مذکور محسوب می شود . اما به طور مشخص چهار کشور کوچک کویت ، قطر ، بحرین و امارات متحده عربی کشورهای منطقه خلیج فارس نامیده می شوند . این چهار کشور در گذشته تحت الحمایه بریتانیا بودند . کویت در سال 1961 به طور کامل مستقل شد و سه کشور دیگر در سال 1971 موفق به کسب این مهم شدند . امارات متحده عربی از اتحادیه شیخ نشین در گذشته با عنوان «امارات متصالحه»یا «متصالحه عمان» شناخته می شدند . این شیخ نشین ها در سال 1853 یک قرارداد صلح دریانوردی با بریتانیا امضا کردند . در سال 1952 بریتانیا به عنوان قدرت محافظ عمان و ابوظبی با عربستان سعودی بر سر واحه «بوریمی» درگیر شد. عربستان پس از طرح ادعای مالکیت بر این واحه واقع در مرز میان دو کشور آن را اشغال کرد و پس از یک درگیری طولانی در سال 1955 از آن خارج شد. تا سال 1966 یک منطقه بی طرف میان عربستان سعودی و کویت قرار داشت که به طور مشترک اداره می شد . سپس آنها منطقه را میان خود تقسیم کردند ، اما پس از تقسیم نیز درآمد حاصله از نفت منطقه را به صورت مشترک مورد استفاده قرار دادند. اختلاف ارضی قدیمی در منطقه میان بحرین و بر سر مجمع الجزایر «هوار» وجود دارد که منجر به تنش میان دو کشور در سال 1996 شد . کلید واژگان : خلیج فارس، جزایرسه گاتنه، ایران وتنگه هرمز، امارات متحده عربی